Domorosły fryzjer

Są takie sytuacje, że ciężko określić czy się cieszyć czy nie. Faktem jest to, że Drugi w końcu zaczął prawidłowo trzymać nożyczki. Do tej pory kłócił się ze mną, że tnie się trzymając nożyczki w dwóch dłoniach.

Wchodząc do pokoju dziecięcego aż się wzruszyłam widząc profesjonalny chwyt Drugiego. Jednak jego speszona mina szybko spowodowała wzmożenie mojej czujności. Tuż pod ręką z narzędziem zobaczyłam głowę Trzeciej. Włosy dość długie jak na malucha, gęste, a ona pięknie karnie i bezruchu na dziecięcym krzesełku.

  • Synku czy ty jej obcinasz włosy? – spytałam drżącym głosem
  • Nie mamusiu – Drugi włączył tryb słodkie oczy

Zabrałam nożyczki dziwnie nieufna w zapewnienia syna. Oczywiście się obraził. Ja natomiast przytoczyłam rodzinne wspomnienia, gdy ktoś brał do ręki nożyczki w celu fryzjerskim i lądował u profesjonalisty z mocno krótkimi włosami. Oczywiście wspomniałam i swoje osobiste doświadczenia. Grzywkę obcięłam na tyle skutecznie, że osoba ratująca mój image miała ostry ubaw i musiała wyrównać całość do mojego dzieła. Tym samym jako kilkulatek miałam fryzurę na kilka milimetrów. Do normy dochodziłam długo :). I pamiętam to do dziś.

Po jakimś czasie znalazłam na krzesełku jeden dość drugi kosmyk blond włosów. Odwróciłam się i pytam Drugiego czy tylko tyle. A młody poszedł dzielnie w zaparte. Twierdził, że nic nie obciął tylko Trzecia sama sobie zrobiła korygację fryzury.

No nic to – pomyślałam – coś tam obciął ale mało, nic nie widać.

No i co się okazało? Nad ranem 🙂 gdy pojawiła się w moim łóżku i przy mnie Trzecia odkryłam prawdę. Chłopak ma poprostu zmysł i talent!

Do rzeczy ;). Trzecia usypia pijąc mleko. Preferuje picie z lewej piersi. I głaszczę ją wtedy po lewej stronie głowy. Tam włosy ma nadal gęste i długie. Nad ranem, ze względów logistycznych pije najpierw z piersi prawej. Wtedy mam możliwość głaskania jej po prawej stronie głowy.

Nagle zaczęłam się po cichu śmiać. Poczułam pod ręką fryzurę chłopięcą, ale taką nie wybitnie krótką. Jednak mocno wyczuwalna jest różnica długości. Nawet nie wygląda to źle. Przydałoby się skrócić też prawą stronę, ale chyba jednak poproszę profesjonalistę.

Rano spytałam podczas pobudki syna ile obciął siostrze włosów. W końcu przyznał, że wyciął dość dużo i długie kawałki.

Zastanawiam się tylko czy on tak dobrze obserwuje siostrę, że wiedział z której strony ciąć żebym jak najdłużej nie zauważyła?

Ale nie ma tego złego 😉 – walka z ciemieniuchą będzie teraz prostsza :).

O porannym wstawaniu

Jakiś czas temu, gdy miałam tylko jedno dziecko stanęliśmy przed wyborem przedszkola. Na ostatnim miejscu było właśnie to do którego się dostaliśmy. Jakoś tak wyszło, że przy okazji nam się spodobało i zostaliśmy na dłużej. Ale ten wstęp jest po to, aby wyjaśnić dlaczego jestem z rana matką sadystką.

Przedszkole do którego chodzą moje dzieci jest w okolicy naszego rodzinnego centrum logistycznego – w pobliżu pracy mojego męża, miejsca pobytu większości rodziny z obydwu stron oraz naszego pediatry. Tylko, że jest to drugi koniec miasta. Pobyt dzieci zależny jest od pracy dowożącego ich tatusia. Tym samym są w przedszkolu w okolicy 6:30.

Wstawanie w okolicy 6 wychodzi moim dzieciom tylko do drugiego tygodnia bytności w najmłodszej grupie. Zanim zostaną przedszkolakami mogą w ogóle nie spać. Coś na zasadzie – byłem już w tym przedszkolu, już nie muszę ;).

Dwa dni temu z rana Drugi postanowił pertraktować sposób budzenia go. Sprawa wygląda tak:

  • Wstaję z nadzieją, że Trzecia będzie spała nadal. Zaglądam do łazienki i później kontroluję realną temperaturę za drzwiami.
  • Biorę z krzesła z przedpokoju przygotowane wieczorem ubrania Pierwszego.
  • Czasem przychodzi Trzecia zapłakana, że zabrali jej mamusie. Ale jak zaproponuje jej się budzenie braci idzie ich ochoczo przytulać. Jak się za dobrze zakopią rozczarowana mówi „ne ma”.
  • Na „śpiocha” ubieram Pierwszego i mówię, że teraz czas na drzemkę :).
  • Idę do Drugiego po drodze zabierając z tego samego krzesła jego ciuchy.
  • Jego też ubieram na śpiocha opowiadając żarty, dokręcając śrubki w kolanach i przytulam.
  • Przenoszę Drugiego do przedpokoju i dalej opowiadamy sobie żarty Przykładowy dowcip poranny Drugiego – „Jak nie jesteś krową to jesteś krową”.
  • W międzyczasie wołam Pierwszego, że czas drzemki już się ostro skraca. Wspieram go słowami, że rozumiemy z tatusiem, że jest za wcześnie. Oprócz tego ubieramy się z Drugim.
  • Jak już Drugi jest ubrany to albo łaskawie pojawia się Pierwszy, który twierdzi że drzemki nie miał, albo trzeba go zabrać z łóżka „recznie”.
  • Ubiera się Pierwszy i wychodzą wcześniej otrzymując małą wałówkę pocieszenia.

No i system jest jedynym realnym rano. Pierwszy potrzebuje drzemki po przebudzeniu, a Drugi uwagi i przytulenia. No i pojawiły się pretensje, że Drugi śpi dłużej o te dwie minuty w których ubieram Pierwszego.

Zaproponowałam synowi że mogę zrobić zamianę tylko po wstaniu brakuje czasu na drzemkę. Popatrzył na mnie, pomyślał i stwierdził, że on jednak woli ten system.

Prosty dziecięcy wybór

Był 4 czerwca 1989 r. i ja jak to mały szkrab, również wyczuwałam, że dzieje się coś ważnego. Byłam wtedy mniej więcej w wieku moich chłopców. Pamiętam, że byliśmy „my” i „oni” i oczywiste było dla mnie, że nasi są biali jak śnieg. A tamci oczywiście czarni i nie mają w sobie nic a nic dobrego. Moja perspektywa zmieniła się po kilku latach – wtedy gdy to ja miałam postawić krzyżyk przy czyimś nazwisku. Odczułam mocno, że niektórzy „nasi” są prawie jak „oni” a część z tamtej strony czasem jak „my”. Świat nabrał szarości.

Kilka lat później w wyniku wyborów do parlamentu znów rząd tworzyli „oni” a ja zastanawiałam się czemu Polacy mają tak bardzo krótką pamięć. Aż się gotowałam, że nie mam prawa glosu.

Później był rok 1995 i wybór byłego ministra sportu sprzed 1989 r. na prezydenta. Nadal świat był dla mnie czarno biały i nie rozumiałam czemu tak jest. Wybór powinien być prosty – „oni” źli, „my” dobrzy i oczywiście „oni” są jakoś oznaczeni i łatwo ich rozpoznać.

Pierwszą możliwość wyrażenia swojej opinii miałam dopiero podczas referendum w związku z wejściem do Unii Europejskiej. Jeśli kilka dni wcześniej byłam pewna swojego głosu, tak w momencie stawiania krzyżyka już nie.

Z prawa głosu zrezygnowałam tylko raz – 5 dni po urodzeniu Drugiego i dobrze się z tym nie czułam. Nie oddając głosu również go oddałam. Moja decyzja przyczyniła się do większej ilości posłów zwycięskiej partii.

Nigdy później jak w czasie dzieciństwa mój świat i politycy nie byli tacy czarno biali. Są zwykłymi ludźmi, a z drugiej strony niezwykłymi. Od dłuższego czasu są to wciąż te same twarze, a to wszystko co robią ma większy lub mniejszy wpływ na moje życie.

Cieszyłam się gdy KUL dostał dotację od państwa – skończyły się obowiązkowe wpłaty na semestr. Decyzja mi się podobała. Byłam bardzo zadowolona, gdy wprowadzono roczny urlop macierzyński. Dalej popieram dopłaty do przedszkoli, gdy godzina pobytu mojego dziecka kosztuje 1 zł.

Świat dziecka jest prosty, ale w momencie stawiania się rodzicem robi się już poważnie. Kiedyś zastanawiałam się jakim sposobem moja babcia urodziła się w czasie wojny, a druga się uczyła. Nie mogłam pojąć jakim sposobem w tak ciężkim czasie ludzie brali śluby, kochali się i cieszyli. Czas komuny i puste półki też nie był tylko czasem „czarnym”- wszak urodziło się też dużo fajnych dzieciaków i przecież coś jedliśmy.

Tak zwyczajnie w świecie wiem, że z jednej strony mam wpływ na to kto będzie rządził naszym krajem i w jaką stronę to wszystko pójdzie. To też tłumaczyłam moim uczniom na lekcjach wos – żeby głosowali na konkretne osoby, nie rezygnując ze swojego prawa. Z drugiej strony coraz bardziej się boję o moje dzieci. W jakim świecie będą żyć, bo niestety władza korumpuje i tam w ławach poselskich bardzo szybko zapomina się o tym zwykłym i szarym człowieku. Oczywiście jest też mobilizacja co 4 lata, ale tak naprawdę marzy mi się to, aby nasi politycy dbali o Polskę jak o swój ogródek – nie deptać, nie niszczyć i dawać się rozwijać.

Jesteśmy w konkretnym miejscu i czasie. Historia dzieje się teraz i składa się z małych ludzkich historii. Bądźmy szczęśliwi w tej naszej Polsce mimowszystko. Bądźmy sobie życzliwi i uczmy tego nasze dzieci.

Priorytety

Drugi – Mamusiu, ale ja nie umiem tak szybko ściągnąć bluzki.

Ja – No szkoda bardzo, żebyś się urodził i od razu wszystko umiał. Może jeszcze najlepiej po urodzeniu do pracy byś poszedł?

Pierwszy – To ja bym chciał chodzić już do pracy. A dokładnie to nie chodzić a mieć własną kasę.

Ja – No tak 🙂 i nie płacić za jedzenie i rachunki?

Pierwszy – No tak! Tylko na wydawanie na to na co mam ochotę. To pewnie bym musiał z Tobą mieszkać żebyś mi gotowała i płaciła za mieszkanie

Jakie to prawdziwe te jego przemyślenia. Też bym chciała mieć kasę na własne przyjemności bez pracowania.

O miłości, ketchupie i porwaniu

Błotko 😉 trzecia z tyłu byla lepiąco brązowa

Drugi – Mogę jeszcze ketchup?

Ja – Proszę bardzo

Drugi -No nie może się zepsuć przecież!

Pierwszy – Ciociu, a czemu nie widziałem dawno wujka J?

Ciocia – Bo nie zachował się w porządku i już nie jesteśmy razem.

Pierwszy – Pewnie nie chciał budować z Tobą LEGO. Rozumiem.

Jadę z Trzecią autobusem i próbuje ją czymś zająć, bo roiła mi się na kolanach i koniecznie chciała spacerować:

Ja – Gdzie autko?

Trzecia – Tam

Ja – Gdzie pani?

Trzecia – Tam

Ja – A gdzie mamusia?

Trzecia – Ne ma

Dobrze, że nikt porwania nie zgłosił ;).

O zimie, dziurze i mieszkańcach

Jestem tak nieogarnięta, że zimno mnie zaskoczyło. Na dwójkę dzieci wychodzącą o 6 rano (1 stopień Celsjusza) na wierzchu cieplejszą kurtkę miałam jedną. Jak na złość akurat nie tę, której potrzebuje dziecko bardziej marznące. Jednym słowem Pierwszy by się na mnie obraził. Cieplejsze kurtki są w szafie, zastawionej ze względu na remont. Stwierdziliśmy zgodnie z mężem, że 5:50 to nie czas na przemeblowanie 😉 i zajmę się nim później. Chłopcy zostali w domu, ale tym bardziej mam motywację do przygotowania się na jutrzejszy poranek.

Trzecia już zdążyła przynieść sobie krzesło i wspiąć się do pudełka z LEGO w którym Pierwszy schował przed nią swoje budowle. Oczywiście pudełka nie utrzymała i skarby wylądowały na podłodze w strzępach, ale sytuacja już opanowana. Ona wiedziała że będzie „dym” – zwiewała w trybie szybkim. Natomiast Drugi zdążył już trzy razy się na mnie obrazić i wsadzić bratu krzesło w oko. (Nosił przed sobą zbroję z krzesła plastikowego).

A w ogóle to miało być dzisiaj o oszukiwaniu. Więc wczoraj Pierwszy zauważył, że w końcu ma zaszytą dziurę w kurtce. Niby mała, ale przypominałam sobie o niej już jak był w przedszkolu i zapominałam dzielnie na dobę. Tam lekko wystawała wata.

Mamo! Szkoda, że już nie mam tej dziury. Mówiłem kolegom, że jak się tam położy ziarenko cukru to mi wyrasta wata cukrowa. I uwierzyli

opowiedział mi rozbawiony

Pierwszy zbudował wczoraj prom kosmiczny. Zajrzałam do środka i mówię z pełną powagą:

  • O! Widzę tu małego krasnoludka!

Chłopcy zaczęli zaglądać do środka.

Pierwszy – O widzę go! I widzę jeszcze jednego. Jeden ma czerwoną czapeczkę, a drugi zieloną.

Drugi – Ja też widzę! Haha to był mój palec! Nie ma tam krasnoludków.

Pierwszy – Są! Babcia A. mówiła, że widziała! Ona nie kłamie.

Ja – Wiesz synku, ale jak tak mówiła to byłeś niemiły.

Pierwszy – Wiem. To mogę ją teraz przeprosić?

Gry planszowe z dziećmi

Jak fajnie! Trzecia już nie zjada wszystkich grzybów 🍄 ;). Tylko jak z rzadka coś ukradnie z koszyczka to szybko ucieka 😉 i nie rozwala reszty.

Drugi pięknie liczy do 6 i dzięki temu nie jest drugą osobą oprócz najmłodszej do pilnowania przy zabawie.

Pierwszy radzi sobie aż za dobrze, a jest na etapie potrzeby wygrywania więc albo trzeba go uspokajać, bo ominął prawdziwka lub musiał wziąć muchomora 🍄 ;). Ewentualnie trzeba kontrolować czy nielegalnie nie zbiera grzybów, albo kostka nie pokazuje innej liczby niż on się przemieścił.

Wierzę w to, że kiedyś siądziemy uczciwie i spokojnie do gry planszowej a potem każde z nas zasiądzie w swoim pokoju na popołudniowe czytanie, żeby wieczorem razem pojechać na wycieczkę rowerową.

Nocne żarty

Żeby zrozumieć genezę złotej myśli „Nigdy nie żartuj o 2 nad ranem, chyba że masz nastrój na imprezę” trzeba przeczytać o kilku ostatnich dniach.

Nadeszła jesień a z nią zdecydowany spadek mojej formy. Do tego dochodzą ataki kaszlu Pierwszego i inhalacje nawet czasem w środku nocy. Jest też bunt Drugiego który na wszystko ma jedno rozwiązanie – bitkę. No i gil po pas Trzeciej. Oprócz tego standardowe problemy dnia codziennego (remont, kurz i inne) oraz inne atrakcje (organizowanie sobie „patrzałek”).

Jeśli chodzi o relacje z dziećmi i ich funkcjonowanie wśród ludzi mamy duży dołek. Znów zaczynam truchleć jak widzę opiekunów moich dzieci. Rozmowy z młodym człowiekiem przynoszą efekty na krótko. Co chwilę słyszę też „mamo bo on mi…” lub poprostu „mamo” z ust Trzeciej. No lekko nie jest.

No i kiedy taka nieprzytomna usłyszałam o 2 w nocy poraz enty „mamo” wychodzące z ust Trzeciej, postanowiłam poradzić sobie z sytuacją sarkazmem i humorem.

Nie ma mamy.

Odpowiedziałam dowcipnie powoli zgrzebując się z wyrka

Oooo! Ty chyba nie wiesz co robisz.

Odezwał się mój małżonek

No i się zaczęło. Krzyk rozpaczy młodej spowodował mój wystrzał z łóżka jak z katapulty. Później dwie małe dłonie mocno trzymały się mojej piżamy. Głową wtulona w klatkę piersiową nasłuchiwała czy jestem. No i wyjście do toalety było możliwe tylko za jakiś czas.

Rozbudziła się dziecina z tych emocji i brak światła wcale nie przeszkadzał jej w zabawie. Jak stwierdziłam że „można tu z wami kota dostać” rezolutnie stwierdziła że „ne ma”. No nie ma kota to fakt.

Oprócz tego długo spytana gdzie jest mama odpowiadała również, że „ne ma”. Zresztą psa też „ne ma”. Nic „nie ma” ;).

Nie wiem kiedy zasnęła, bo jak już jest zgaszone światło staram się nie patrzeć na zegarek coby nie ulegać frustracji.

A dziś? Wszystko w normie. Młoda cztery razy była już na stole, trzy razy zepchnęła brata z moich kolan. Pierwszy przezywa brata i udaje, że nie rozumie w języku polskim. Drugi albo skacze po szafkach i szturcha brata w ramach rozrywki, albo chce go szturchać bo jest na niego zły. Czyli wszystko w normie niestety, ale ja już nie zażartuje w nocy, że mnie nie ma :).

Jak w mrowisku

Jakiś czas temu, prawie jak w innym życiu, gdy nawet na horyzoncie nie było mojego przyszłego męża, zostałam spytana czy jak kiedyś będę mamą i będę bardzo zmęczona to też „oleję swoje obowiązki” i nie wstanę do dziecka.

Nie wiem jak to się dzieje, ale mimo niemłodego już wieku głód i smutek moich dzieci w środku nocy, pomaga mi znaleźć rezerwy w akumulatorach. Z drugiej strony poranne „czuwanie” przeradza się w drzemkę, ale reaguję zawszę jak zaczynają coś broić. Rozrzuconych makaronów i herbaty nie zaliczam do zabaw niebezpiecznych 😉 wspinaczki oraz szperanie w szufladzie z nożami już tak.

Każdy niespokojny ruch w dziecięcym łóżku nawet podczas snu powoduje, że przestaję oddychać a serce na sekundę się zatrzymuje. Każde z nich jest inne i czego innego potrzebowali na uspokojenie. Pierwszy musiał się przytulić, Trzecia też musi poczuć mój zapach (myje się zawsze wieczorem). Drugiemu wystarczyło zdanie „Drugusiu jest dobrze, mamusia już jest”. To zdanie było w pewnym momencie na tyle wryte w moją głowę, że usłyszał je dokładnie w tej wersji mój mąż (spałam skutecznie) i całkowicie odebrało mu to chęci na przytulanie.

Dziś dzień miał być inny, ale wyszło jak zwykle. Ataku kaszlu na który może pomóc tylko doba inhalacji co 6h zaplanować się nie da. Pierwszy na całe szczęście jest coraz starszy i mimo niechęci do leczenia widzi, że bez ingerencji będzie kiepsko. Drugi został w domu, bo tak bardzo prosił 🙂 a ja doszłam do wniosku że jedno dziecko w te czy wewte nie zrobi mi różnicy. Trzecia katar ma w normie jesiennej – jest :), przejdzie pewnie w czerwcu.

Byliśmy na zakupach. Dzieci były naprawdę grzeczne, ale były też sobą i roili się jak mrówki w mrowisku. Pierwszy dostał ataku kaszlu i chciał się napić, wiec poszedł po wodę, której mimo mojej oraz pani ekspedientki prośby nie chciał otworzyć „Bo przecież mówiłaś, że nie otwieramy rzeczy dopóki ich nie opłacimy” i tak kaszlał takim nieprzyjemnym suchym kaszlem, bo wypicie łyka wody za którą zaraz zapłacę to przestępstwo.

Drugi, który w przedszkolu jest wzorem grzeczności ćwiczył dziś gardło i piszczał w ramach rozrywki. Potem zrobił mi awanturę, bo wymyślił sobie, że zawiozę go do cioci żeby pograł na komórce, bo ja mu nie daję. W efekcie z ulgą przyjęłam jego chęć pójścia na pole do babci i pomoc przy kopaniu kartofli.

Trzecia pięknie się rozbiera i koniecznie chciała się myć i wcale jej nie przeszkadzało, że nie ma ciepłej wody. Wlazła potem na stół w pokoju i wzięła budzik, którego nie umiem wyłączać – ustawiła go na 7 rano. Kochana! Rozpaczać jak coś nie idzie po jej myśli też potrafi głośno.

Chłopcy w międzyczasie bawili się w superbohaterów i się pobili. Oczywiście zabawa do cichych nie należała i obudzili Młodą, którą uśpiłam z nadzieją na swoją krótką drzemkę.

W pewnym momencie usłyszałam ich rozmowę ze zrobią sobie „iszitaki”. Nie wiem co to, ale jak weszłam to Drugi leżał na plecach Pierwszego, który właśnie próbował go zrzucić na podłogę (oczywiście nie leżeli na podłodze). Trzecia dla odmiany cztery razy spadła z krzesła (nie wiem jak! Chociaż byłam obok) i grzebała braciom w talerzach czym doprowadzała ich do histerii.

I tak sobie myślę, że z boku może to wszystko wyglądać zabawnie, ale ja czasem zastanawiam się co robię nie tak, że nie umiem ogarnąć tych szkrabów.

W sobotę była zabawa w błocie. Zapas wody podeszczowej w zabawkach się skończył. Powiedziałam, że mogą pójść na drugą stronę domu i wziąć wodę z wiaderek ;). Wrócili szczęśliwi i nagle słyszę jak szeptem Pierwszy mówi Drugiemu:

Pierwszy – Weź wodę z kranu, ale mamie powiedz, że z wiaderka.

Ja – To skąd bierzecie tę wodę?

Pierwszy – No z wiaderka jak prosiłaś.

Ja – Wolę uczciwość, to skąd ta woda?

Pierwszy – No dobra, z kranu, bo w wiaderkach nie było


Pierwszy – Mamo a dlaczego Drugiego nie nazwałaś tak samo jak mnie?

Ja – Bo to troszkę słabe, żeby dzieci miały tak samo na imię. No i by się myliło.

Pierwszy – Wystarczyłoby żebyś nas odznaczała czyli Pierwszy Jeden, Pierwszy Dwa. Albo lepiej – Pierwszy Starszy i Pierwszy Młodszy. Ja oczywiście byłbym Pierwszy Starszy.

Ja – To ciekawe.

Pierwszy – Trzecia, a Ty byś się nazywała Zenobia Pierwsza a nasza siostra Zenobia Szósta.

Drugi – Mamo, czy Pierwszy może teraz potłuc to jajko? (*Trzepali jajka na grzanki)

Drugi – Mamo, gdzie jest ścierka?

Ja – Proszę

Drugi – Nie taką, nie chcemy tetery. (*Tetry), bo chcemy umyć zabawki.

Młoda dziś przyniosła mi z kuchni czosnek :). Ogólnie lubi tam przebywać i stukać talerzami. Przynosi sobie krzesło i sprawdza blaty :).