Przed chwilą miałam przyjemność zatrzymać się nad życiem i zastanowić nad tym, co mnie cieszy. Jak się okazuje, mimo różnych matczynych momentów i chwil bezsilności, gdy wydaje się, że moje słowa i przykład uderzają w mur dziecięcego buntu, takich miłych chwil też jest dużo. Naprawdę jestem wzruszona, gdy Pierwszy rozgląda się w autobusie i ustępuje miejsca komuś, kto tego bardziej potrzebuje. Miło zobaczyć błysk zrozumienia w oczach Drugiego w momencie tłumaczenia, że jeśli ktoś śpi to nie należy drzeć się na pół osiedla. Bardzo lubię, kiedy Trzecia robi mi pierwszą nocną pobudkę około 5 rano 🙂 czyli daje mi szansę przespać aż 6h. Radość sprawia mi 10 min. w wannie, gdy nie słyszę kolejnej awantury. Najpiękniejsze są chwile, gdy przytulają mnie i mówią „kocham Cię, mamusiu”. Jasne, że każdego dnia w którymś momencie jestem zmęczona i wydaje mi się, że robię coś nie tak. Jednak te chwile, w których czuję, że to wszystko ma sens, są zdecydowanie mocniejsze. Zwykły dzień zawsze ma w sobie coś pozytywnego – warto to zobaczyć.
Odbyłam dziś rozmowę telefoniczną z Pierwszym – Mamusiu zrobisz dziś kurczaka?
Pytanie o tyle szokujące, że Pierwszy nie jada kurczaka. Patrzy mówi „ble” i w ostateczności na obiad zostaje mu woda.
Wrócili i młody kontynuuje – i ten kurczak ma być z ryżem i taką sałatką z kukurydzą.
Ale jaką? – pytam dociekliwe
Nie wiesz? No taką jaką zrobiła pani dziś w przedszkolu – podpowiada młody.
Synku, ale mnie nie było w przedszkolu, powiedz co w tej sałatce było oprócz kukurydzy? Sałata? Lodowa? „Pekińska” jak robię?
No, sałata pekińska i kukurydza i szczypiorek. – poinstruował mnie panicz.
Ale wiesz, że najprawdopodobniej nie wyjdzie takie samo jak u pani? To jakby co nie biegaj i nie piszcz, że nie takie ;). – przekazałam najważniejszą informację w związku z wyznaczonym mi zadaniem.
Ruszyłam do sklepu po kurczaka, który nie zdążyłby się rozmrozić (zresztą nie wiedziałam, czy chodzi mu o uda czy podudzia), pekińską i szczypiorek. Promocja była to kupiłam też paprykę na kanapki.
Zawołałam młodego człowieka, bo tu mogłam jak saper, pomylić się tylko raz ;). I nagle mu się przypomniało! Zanim wrzucę kukurydzę trzeba pokroić paprykę w kostkę ;). Ufff – nie musiałam biec do sklepu 😉
Wymieszał, sprobował i pochwalił ;).
Już wiem, że wolą udziec z kurczaka a sałatka rzeczywiście dobra ;).
Na koniec usłyszałam najpiękniejsze słowa jakie może usłyszeć mama „Wiesz! Jesteś kochana” :). Warto było!
Mam bardzo rezolutne i sympatyczne dzieci, ale… jestem ich mamą. A to oznacza od razu pewne ograniczenia. Tak sobie ostatnio myślałam na ile inaczej wyglądałaby nasza relacja, gdybym była dla nich ciocią. Oto moje wnioski:
Stosowałabym zabawy swobodne na dworze
O tak! Zupełny luz jeżeli chodzi o brudne buty i mokre od błotu portki. Bo tak naprawdę można uprać, podłogę umyć. Luzik – brudne dziecko to szczęśliwe dziecko! Kaszel? Katar! Ludzie od tego jeszcze nikt nie umarł!
Nie mówiłyby do mnie MAMO
To jest moje marzenie. Te spojrzenia pań w autobusie, gdy moje dziecko w pełni szczerości mówi, że musi się przesunąć bo pani obok śmierdzi (no nie każde perfumy muszą wszystkim odpowiadać). A tak byłabym ich ciocią, czyli mamusia nie wytłumaczyła podstawowych zasad kultury, a nie ja! Taki mniejszy bagaż stresu pt. „Co myślą wszyscy o tym jak sobie radzę jako mama”.
Pomogłabym rozwijać im ich zainteresowania
Drugiemu kupiłabym bębenek, żeby mógł się muzycznie wyżyć. Pierwszemu kupiłabym to Lego arktykę nie martwiąc się małymi częściami na dywanie. No i zapisałabym ich na piłkę, basen i tańce – nie przejmując się tym jakim cudem i jak ich tam dowiozę.
Śmiałabym się z ich tekstów i dziecięcych zachowań
Byłoby to fajne, nie musiałabym wychowywać, wymagać, prostować niestosownych zachowań. Czasem główkowanie jak im wyjaśnić, że pewne zachowania są niegrzeczne mnie wykończy.
Dawałabym im do korzystania tablet i komórkę
Dawanie tych sprzętów bez konsekwencji w postaci dziwnych zachowań potem. Brak jęków jakby byli już uzależnieni od patrzenia na bajki na youtube raz w miesiącu. Proszą to dostają bez analizowania jaki ma to na nich wpływ. Po prostu spełnianie marzeń. A i można w spokoju kawę wypić.
Dawałabym im do jedzenia tylko to co lubią
Zero dyskusji – chcecie znów kanapkę z szynką na śniadanie obiad i kolację? Luz! Dzieci się nie zagłodzą ;). Jako ciocia bym aż tak nie analizowała aspektów zdrowotnych takiego jedzenia. Płatki czekoladowe z mlekiem 3 dni pod rząd ;), Toż wrócą do mamy!
Bawilibyśmy się w nocy do upadłego!
Bo czemu nie? Jak będę mogła odespać najpóźniej dobę później w swoim łożku bez nich?
Znów czytałabym długie książki do świtu i oglądała seriale, aż się sezon w necie skończy
Tak! Miałabym czas na takie fanaberie 😀 bo prędzej czy później przespałabym dłużej niż dwie godziny pod rząd.
Moje dzieci są jeszcze póki co jedynymi dziećmi w rodzinie, więc najzwyczajniej w świecie nie jestem jeszcze tak naprawdę ciocią. Już teraz mniej, ale był taki czas, że często słyszałam, że ciocia nie wymagałaby tego czy siamtego od nich 🙂 i oni z ciociami chcą mieszkać.
To jest o tym jaką ja bym teraz w teorii była ciocią, to nie opis cioć moich dzieci i wcale nie proszę o bębenek! Obie są tak kochane, że starają się nie kupować hałasujących prezentów!
Tekst napisałam po to, aby nabrać dystansu do tego, że jako mama często przez życie idę ze świadomością, że jestem przewodnikiem moich dzieci i analizuję co powinnam a czego nie. Nasze ciocie pomagają nam w wychowaniu i tłumaczeniu świata, ale… no własnie! To my jesteśmy rodzicami i my jesteśmy w różnych miejscach „rozliczani” z efektu.
A tak całkiem już serio 🙂 to nie chciałabym być dla nich ciocią, bo relacja między mamą a dzieckiem jest tak magiczna, że nic się z nią nie równa. A usłyszenie słów „Kocham Cię Mamo!” daje pełnego powera do dalszego prowadzenia stada.
Śniegu już nie ma, ponieważ dopiero stopniał, na naszej drodze jest błoto po pas. Ale dla matki to nie problem – takie warunki nie zatrzymają jej czasu samotności.
Ruszyłam po drodze wyrzucając śmieci, bo tak na pusto to nieładnie wychodzić.
Odblask zaczepiłam Momentami braklo mi kaloszy, czasem łańcuchów lub kolców u butów.
Ale zakupy, gdy nie trzeba się lękać zabawek na półkach są nieziemskimi luksusem. Wybieranie w spokoju produktów to nie lada zabawa.
Weszłam na promocję. Pomiędzy czapkami z Elsą, myszką Minnie oraz konikami Ponny wypatrzyłam Strażaka Sama. W cenie dla mnie dopuszczalnej była czapka, komin oraz rękawiczki. Westchnęłam cichutko. Jeden zestaw to mało – będzie płacz i żal. Odłożyłam i już miałam odchodzić, gdy mój „kąt oka” wypatrzył drugi identyczny zestaw.
Jeśli tak to może jeszcze coś znajdę. Zaczęłam tam ryć jak mrówkojad. Znalazłam! Zestaw z człowiekiem pająkiem. Ale ten był z pewnością jeden.
Z uszu zaczął mi buchać dym. Co mam robić? Obaj chętnie pochodzą w zestawie z Samem i to bezpieczny wybór. Jednak Pierwszy chce nie odróżniać się w grupie, bo tam szał na Spider-Mana. Z innej strony nie wiedziałam na ile Drugi już zaczął mieć własne zdanie i gust, nie tylko podąża za tym co podoba się bratu.
Wykonałam telefon. Pierwszy wybrał człowieka pająka. Rozmowa z Drugim była tak wysoce abstrakcyjna, że wcale nie wiedziałam co on chce. (Chciał czapkę z kościotrupem).
Wróciłam naładowana nową pozytywną energią. Drugi zadowolony z Sama oczywiście od razu się ubrał i za chwilę przy posiłku zabrudził. Za to Pierwszy najpierw spytaj czemu nie ma Sama i dopiero po chwili przypomniał sobie, że przecież dostał co chciał.
I tak oficjalnie stwierdzam, że Drugi po tych kilku miesiącach w przedszkolu przestał żyć zainteresowaniami brata :).
Misie dopasowane są nieprzypadkowo. Dostali je z ręcznikami z ich imionami :).
Tak! To musiał być ten dzień i ta chwila! Kolacja praktycznie gotowa. Chłopcy po cichutku i bez kłótni bawili się w swoim pokoiku. Trzecia próbowała zgarnąć ojcu wszystko co miał na talerzu. Mogłam zniknąć.
Wygłosiłam mowę!
Mężu mój – ach ach – idę na długi relaks do łazienki. Nie będzie mnie z 15 minut. Drzwi zostawię uchylone, coby raczkującej dziewczynki znów z rozpędu w łepek nie trzepnąć.
Jak powiedziałam tak i zrobiłam. No bo wszak szybki prysznic mam codziennie, a dłuższy rzadziej.
Najpierw pojawiła się moja ukochana córka. Ona uwielbia stać przy wannie – śmiać się i tańczyć, bo wie, że po mnie jest jej kolej. No da się przeżyć. Niestety z powodu małej ilości miejsca nasza łazienka (jak w większości polskich domów) to także toaleta.
Odwiedził mnie mój pierworodny syn „na dłużej”. Nic to – życie, damy radę. Dobrze się nie rozkręcił w rozmowie jak przyszedł młodszy. Drugi lubi te sprawy załatwiać ze starszym bratem. (Zresztą czasem się zastanawiam czy to nie są jakieś imprezy w tej łazience).
Jeden na toalecie, drugi na nocniku, pomiędzy nimi raczkujące i wstające niemowlę. Myślę – kij! Nie dam się! To mój czas. Powtarzam w myślach- to mój relaks! Mój relaks! MÓJ!
Najpierw zagadali, czy na pewno myję głowę i czemu robię sobie z ręcznika turban, a potem to już opowiadali sobie mrożące krew w żyłach historie. No dałabym radę z tym relaksem, ale…
Trzecia wstała koło toalety i próbowała spod deski wyrwać „mydełko”. Drugi zaczął machać miską i robić z niej piłkę. No nie dałam rady nerwowo!
Zawołałam męża :D, żeby ich wszystkich zabrał! Pierwszy się ogarnął sam. Drugi prawie też, chociaż bombę nocnikową trzeba było sprzątnąć zanim Młoda znów się pojawi.
Jak tylko wyszłam z łazienki, rodzina wróciła do normy – każdy w swoim kąciku ani pomyślał o tym by spędzać czas przy mnie. Piernicze – następnym razem nic nie powiem!
PS: Rysunek to moje dzieło starałam się jak mogłam za to mam prawa autorskie do niego
Jedna dziewięciomiesięczna dziewczynka, świeżo posprzątany pokój dziecięcy i jedna minuta ;).
A ja tak bardzo się czepiam chłopaków, że naprawdę nie muszą wyrzucać tych zabawek którymi się nie bawią. A to siostra wchodzi na rekonesans. Wczoraj zajęła się planowym robieniem bałaganu ;).
Jak już doprowadziła pokój do stanu sprzed odkurzania zadowolona z siebie poszła szukać innych atrakcji :).
Tak! Można i o niej pisać eseje. Jest już bardzo mobilna samodzielna i dąży do wyznaczonego sobie celu. Dialogów przytoczyć jeszcze nie mogę, bo nie rozumiem co mówi, ale jak zacznę rozumieć to będzie ciekawie :).
Na czym polega gra w ciepło-zimno chyba nie muszę tłumaczyć ;). Zaczęliśmy bawić się wczoraj, gdy miałam ukryć ludzika LEGO, żeby mogło go znaleźć pogotowie górskie :).
Dziś postanowiliśmy pobawić się jeszcze raz. Dostałam do schowania ogień z klocków, a oni go szukali przy pomocy łodzi strażackiej i jednego samodzielnego ratownika. Stanęli przy oknie i zaczęłam grę:
Ja – W tym miejscu jest zimno.
Chłopcy – Nieprawda! Ciepło!
Ja – Zimno!
Pierwszy – Kaloryfer grzeje i jest ciepło!
Po przypomnieniu zasad gry, Drugi wyszedł z pokoju, a fanty chował Pierwszy. Oczywiście trzylatek nie wytrzymał i podglądał.
Pierwszy – Mamo! On oszukiwał i znalazł błyskawicznie. To nie fair!
Drugi – Nie oszukiwałem. Ja mam radar oczowy.
No to zabawa od nowa :). Tym razem młodszy dostał opiekę mamusi, żeby było uczciwie. Wróciliśmy i Pierwszy naprowadzał brata. Za łóżkiem miało być gorąco – zaglądamy, a tam pusto.
Pierwszy – A nie! Zapomniałem, tam jednak nie ma.
Zmiana ról, tym razem chował Drugi. Wszedł poszukiwacz usłyszał:
Drugi – Tu jest ciepło, ale tam na łóżku schowałem.
Kulturalnie udawał, że nie słyszy, ale zgubę znalazł szybko. Kolejna zamiana, ja z młodszym znów udaliśmy się do drugiego pokoju. W drodze powrotnej usłyszeliśmy:
Pierwszy – Trzeeeciaaaa nieeee nie ruszaj tego!
Młody na środku pokoju położył hełm wojskowy. Trzymał go kurczowo przyklejonego do dywanu, bo w jego stronę dość szybko przemieszczała się Trzecia. Ona chyba nie rozumiała, że to kryjówka. Była przekonana, że taki hełm brat wyciągnął specjalnie dla niej. Na wszelki wypadek przyspieszyła wydając odgłosy dzikiej radości. Drugi nie zauważył, że brat dziwnie pilnuje hełmu i bardzo długo szukał tego ognia z Lego.
Po kolejnym schowaniu Drugi bardzo się starał nie popełnić błędu podpowiedzi. Bardzo się starał milczeć i nie machać rękami. Tylko nóżki z ekscytacji się ruszały. Pierwszy też załapał o co chodzi, a skrytki miał coraz bardziej zagmatwane. Najlepiej jednak bawiła się Trzecia, na którą nie zwracali uwagi i gdyby nie to, że czasem chciała zabrać cenny hełm to mogła robić co chce.
Obserwując ich miałam naprawdę ostry ubaw :). Na zdjęciu widać nawet ten hełm co robił za kryjówkę :). Pierwszy siedzi na stoliku, żeby nie skakać po podłodze. Drugi dopytuje to gdzie w końcu jest ciepło. A Trzecia…za moimi plecami korzystała z tego, że nikt na nią nie patrzy.
Od kilku dniu kombinowałam co zrobić, żeby na kolację było coś innego a i moje marudy zjadły.
Po pierwsze kupiłam saszetkę z przepisem na zapiekankę z ziemniakami i mięsem mielonym. Jak się takim czymś z reklamy pomacha to dzieci chętniej jedzą ;). To sobie pomachałam i już kolacja miała +10 do smaku.
Psychologowie mówią, że dzieci chętniej jedzą jak zrobią coś same (nie widzieli zaangażowanego Pierwszego, robiącego pastę jajeczną i nie słuchającego rad – na koniec stwierdził, że wygląda tragicznie i jest wstrętna). Zawołałam chłopców do działania i układali ziemniaczki ;). Trzecia też przyszła, ale jakoś nie wyluzowałam jeszcze na tyle by pozwolić jej panoszyć się w mojej kuchni.
Efekt końcowy był taki 😉 że spróbowali. Drugi zjadł dwie łyżki i stwierdził, że jednak nie jest głodny. Pierwszy dla odmiany popatrzył i nawet spróbował. Po chwili poprosił o kanapkę z szynką ;). Jest postęp psychologiczny nikt nie krzyczał, że niedobre ;).
My z mężem zjedliśmy ;), bo coś jeść trzeba 😉 a i szkoda takiej ilości mięsa ;). Gotuję ogólnie średnio, ale moje eksperymenty są smaczniejsze ;).
Na przyszłość zostawię chyba jakaś saszetkę do machania 😉 i będę robić jednak własne sosy ;).
To nie jest nowy początek, to jest kontynuacja. Powoli będę przenosić tutaj wszystko co pojawiło się na FB :). Od dziś tam będą pojawiały się tylko linki :).
Powolutku i ja się tu odnajdę :). Proszę załóżcie ciepłe skarpetki, weźcie coś dobrego do rączki i pozostańcie ze mną :).
